In de zeventiende eeuw hadden de Hollanders niet alleen de heerschappij over de wereldzeeën. Ook probeerden ze de binnenlandse wateren te beteugelen. In 1607 besloot een groep rijke koopmannen De Beemster, toen nog een groot meer, droog te maken. Dit nieuw verkregen land zou fungeren als een zomers toevluchtsoord  voor het drukke Amsterdam en tevens voorzien in nieuwe landbouwgrond. In 1612 was de polder droog en kon de nieuwe grond worden verkaveld. Dit verkavelen gebeurde volgens een ordelijk en strak geometrisch patroon.
In 1999 verkreeg De Beemster de status van UNESCO Werelderfgoed. De historische stolpboerderijen, rechte wegen en ruim opgezette dorpen van De Beemster vormen tegenwoordig een geliefde bestemming voor zowel binnen- als buitenlandse toeristen.

In de publicatie wordt de historie van de waterschappen, de molens en de droogmakerij besproken, evenals de toekomstplannen voor het cultuurlandschap. Het behoud van het natuurgebied, de flora en fauna en de toenemende bezoekersaantallen vormen daarbij belangrijke factoren.
Henrieke van Eerten, Iris van Meer, Jeanine Oostland, Isabelle Paz Soldan en Jan Vredenberg vertellen in zes hoofdstukken hoe land uit water een geordend landschap opleverde. De publicatie is verrijkt met kleurrijke foto’s en historisch beeldmateriaal.